Briljant, Energiek, Levendig, Lollig, Aardig, Attent, Roerig, Talentvol.

Bellaart ten voeten uit en van superlatieven hield hij eigenlijk niet. Dat vertelde hij me nadat ik hem een stukje liet zien uit 2012 wat ik over hem geschreven had. Weinig superlatieven appte hij me. Ik sprak hem erna en vroeg waarom hij dat geappt had. Omdat ik daar blij mee ben, zei hij, teveel superlatieven vind ik niks. Dat was Joost. Recht door zee en zei meestal wat hij dacht. Hij deed ook meestal wat hij zei. Dat pakte dan ook meestal goed uit. Meestal. Niet altijd natuurlijk, maar dan was hij wel zo eerlijk om zijn verlies of ongelijk aan te geven.

De voormalig bondscoach en lid van verdienste van de KNHB werkte de afgelopen jaren via onze hockeysupportgroup.nl bij o.a. Huizen en Schaerweijde en ik werkte nauw met hem samen. We belden bijna dagelijks, soms wel 6 keer per dag als het nodig was en dronken regelmatig iets om bij te praten in Naarden Vesting. Waar hij ons liet meegenieten van zijn zeges in Oranje en bij Klein Zwitserland en de lol die hij had als een ondeugend jongetje bijna, met o.a. Hans Jorritsma en Ties Kruize. Maar het ging bij hem om meer dan alleen hockey. Zijn familie en kinderen. Zeilen. Zuid Frankrijk. Goede wijn. Lekker eten. Genieten van het leven ondanks tegenslagen. Dat was ook Joost. Weinig slaap en vroeg op, maar altijd met 100% inzet.

Met diezelfde inzet ging hij de laatste jaren bij Huizer Hockey als Technisch manager aan de slag en verrichtte in korte tijd een monsterklus die hem terecht de titel van Maestro opleverde. Hij ging geen discussie uit de weg daarbij en geloofde vooral in een dienstverlenende houding naar de ouders van de kinderen door ze allemaal persoonlijk op te bellen om ze uit te leggen waarom ze wel of niet geselecteerd waren. Dat was Joost ten voeten uit. Altijd tot het gaatje gaan, maar wel met enorm veel liefde voor zijn vak. Tot de laatste snik. Hij nam zelfs zijn laptop mee naar het hospice om nog wat ondersteuning te kunnen bieden en vertelde me (met een grinnik in zijn stem) dat hij hoopte om er wellicht nog wat maanden bij te peuren. Het heeft helaas niet zo mogen zijn, maar wat ben ik hem dankbaar voor de afgelopen jaren waarin ik vooral veel gelachen heb met hem. Maestro bedankt. We gaan je missen. Maak er iets moois van daarboven. Jacqueline Coreen Blanco