Besties voor het leven, gelijkwaardige tegenpolen, Brabantse bikkels, zo kun je de zusjes Sanders gerust omschrijven, want naast dat ze familie zijn hebben ze de lat hoog gelegd voor zichzelf, ieder op haar gebied maar altijd met het zustergevoel centraal. Daar waar Pien Sanders de ladder beklom in tophockey en inmiddels zichzelf bewezen heeft in Oranje en Den Bosch D1, ging Saar hockeyend (ook niet geheel onverdienstelijk bij D1 MHC Berkel Enschot ) de kant op van de fotografie, net als haar vader, maar met een geheel eigen creatieve twist.

Pien en Saar; Hoe kijken jullie naar elkaars carrière en ambities? 

Pien: Ik vind het heel leuk om te zien hoe Saar bezig is met haar opleiding en daarnaast op een leuk niveau hockeyt. Saar die heeft de eigenschap dat ze altijd luistert naar haar eigen gevoel en dat achterna gaat waardoor ze altijd alles doet wat ze leuk vindt en het op tijd aangeeft als ze iets niet leuk vindt. Daar kan ik veel van leren. Ze geniet echt van het leven en trekt zich van niemand iets aan.

Saar: Als ik naar Pien’s carrière en ambities kijk, kan ik natuurlijk alleen maar trots zijn. Zij wilde dit al van jongs af aan en het lukt haar ook. Dat is supermooi om te zien omdat je ziet hoe hard ze ervoor werkt en wat ze er allemaal voor over heeft. Ook haar ambities naast hockey vind ik mooi om te horen omdat dat een andere kant van Pien laat zien. Ik hoop dat ze daar echt iets mee gaat doen na haar hockey carrière want ze heeft veel talenten.

Pien: Hoe combineer je tophockey met een privé leven, is dat te doen en zo ja doe je nog iets naast hockey en hoe zie jij je toekomst? Het is natuurlijk lastig, want er zijn meiden van mijn leeftijd die grote vriendinnen groepen hebben en elke avond wat te doen hebben. Dat is niet zo bij mij en daar heb ik vanaf jongs af aan voor gekozen. Ik krijg er een team vol vriendinnen voor terug die allemaal hetzelfde doel hebben. Qua opleiding of werk is het nog moeilijker. Als topsporter streef je er altijd naar om iets op 100% te doen, zo ook een opleiding. Ik vind dat heel moeilijk als je vaak in het buitenland bent of niet bij lessen kan zijn doordat je overdag traint. Wel heb ik mijn diploma sport en bewegen gehaald en heb ik laatst mijn thuisstudie tot kindercoach afgerond. Wat ik nu wil gaan doen probeer ik nog uit te zoeken, maar ik ben nog jong en dat heeft geen haast. Ik weet in ieder geval wel dat ik het interessant zou vinden om met probleemjongeren te werken. In welke trant, dat weet ik nog niet precies. Tenslotte kan je een topsport carrière maar een bepaalde fase in je leven beoefenen en ik wil hier alles uithalen wat mogelijk is. En de rest komt dan later wel.

Saar: Welke kant wil jij op, wat studeer jij, wat is jouw toekomstbeeld? Nu studeer ik fotografie op het Koning Willem l College in Den Bosch. Ik zit na deze zomer in mijn 3^e jaar alweer. Ik weet nog niet precies welke kant ik op wil, het liefst wel iets creatiefs of een combinatie daarvan. Maar totaal iets anders lijkt me ook superleuk. Ik ben meer van ik doe waar ik me goed bij voel. Daarom heb ik ook nog niet echt een toekomstbeeld. Ik heb natuurlijk wel dromen. In het buitenland wonen zou ik wel heel gaaf vinden. Verder zie ik wel wat er op mijn pad komt en wat ik uiteindelijk ga doen.

Pien en Saar: Beiden zijn jullie jong gestart in hockey en toch allebei, naast uiteraard super ambitieus, een hele andere kant op. Heeft dat jullie als zusjes versterkt zou je zeggen? 

Saar: Ik denk het wel inderdaad. We lijken misschien wel op elkaar maar we zijn eigenlijk totaal anders. We hebben dezelfde energie, alleen Pien gebruikt dat in haar topsport leven en ik weer op een ander gebied. Wat ons zo sterk maakt is dat we elkaar gewoon onze gang laten gaan. Misschien begrijpen we bepaalde dingen niet over de dingen die er dan gebeuren.  Maar we weten van elkaar dat we elkaar altijd zullen supporten, maakt niet uit wat je zal doen. Wij zijn heel erg gevoelsmensen, dus doen we waar we ons goed bij voelen.

Pien: Ik denk dat wij sowieso een hele goede band hebben. We hoeven elkaar echt niet elke dag te spreken of te zien maar we staan altijd achter elkaars keuze. En ik denk dat het nou juist fijn is dat we beiden andere dingen doen in ons leven. Zo vind ik het superleuk als Saar kan vertellen over avondjes uit met haar vriendinnen en over een nieuw bijbaantje. Het is fijn dat het dan niet alleen maar over hockey gaat. Dus ik denk dat dit voor onze band alleen maar beter is.

foto Robert Sanders – FotostudioRSP

Pien: Je hebt pittige tijden gekend met blessures en bent nu weer terug en dan komt het Corona virus om de hoek kijken wat Tokio op de lange baan schuift. Ga je makkelijk om met wisseling en teleurstelling na je blessure periode en hoe pak je dat voor jezelf aan? Die teleurstellingen waren erg groot en moeilijk te bevatten. Wel ben ik er beide keren positiever uitgekomen en heeft het me telkens ook iets gebracht. Ook zo met de Corona tijd. Je kan het negatief bekijken en balen dat het een jaar is uitgesteld maar ik zie het zo: weer een jaar extra om me te bewijzen voor de selectie. Ik ben nog jong, ben nog fit, dus voor mij maakt dat jaartje wachten/trainen extra niet uit. Ook is het fijn om in zulke situaties de gedachten makkelijk voor jezelf te maken. Als je continue gaat zeggen hoe zwaar en hoe vervelend de situatie is dan word je er zelf niet beter van. Gewoon met het hier en nu bezig zijn en zorgen dat je klaar bent voor de toekomst.

Saar: Jij moest toekijken hoe je zus moest herstellen en weer opbouwen, kun je hierin een rol spelen qua ondersteuning of houden jullie dit deel gescheiden? Om die tegenslagen te zien bij Pien is natuurlijk vreselijk. Je gunt haar het beste, maar ik geloof er dan in dat haar beste tijd echt nog zal komen en dat spreek ik ook naar haar uit. Ik ben er voor haar als het over gevoelsdingen gaat enzo… en ik vind het ook fijn om haar vertrouwen in te spreken. Maar het herstellende fysieke deel houden we wel gescheiden. Of nou ja, dat is niet echt mijn interesse en ik kan haar daar niet bij helpen.

Pien: Je reist veel dankzij Oranje, maar wat was voor jou tot nu toe het allermooiste plekje wat je hebt gezien terwijl je op hockeyreis was? En wat maakte het zo bijzonder voor jou? Pfff, hele goeie vraag. Eigenlijk zijn alle landen heel erg mooi waar je komt, denk aan Nieuw Zeeland, Australië en Argentinië. Alleen ben je op dat moment zo gefocust op hockey dat je het land zelf niet goed ziet. Wel vind ik als we in Amerika zijn dat je het Amerikaanse leventje echt heel goed mee krijgt. Vaak trainen en spelen we daar op een veld van de lokale universiteit. Dus je rijdt met de bus door die straten, ziet andere sporters, ziet studenten, ziet al die universiteitsgebouwen. Dan lijkt het echt of je in een Amerikaanse film zit en dat vind ik heel leuk.

Saar: Je hebt een geweldig mooie reis gemaakt naar Portugal en die ook prachtig vastgelegd. Wat was voor jou het bijzondere aan die reis en waarom? Ja die reis was echt super, dankjewel. Nou eigenlijk was die reis naar Portugal een verjaardagscadeau aan papa. Wij wilden altijd al graag een paar daagjes weg met z’n tweeën en dan alleen maar elke dag fotograferen. Het bijzondere aan die reis was dat papa en ik gewoon elke dag onze hobby aan het doen waren, heerlijk vrij en geen planning. We liepen elke dag wel 20 km om alles te zien. We deden gewoon lekker ons ding en we leerden van elkaar op onze manieren. Hoop dat we veel vaker zulke tripjes gaan maken.

Pien en Saar: Hoe belangrijk is de familieband in hockey en vinden jullie ook dat je met je team ook weer een familie bent maar toch anders dan met je zus, of maakt het voor jullie niet zo’n verschil. 

Pien: Onze familieband is altijd erg belangrijk. Niet alleen in hockey. Wel zorgt zo’n hechte en zorgzame familieband er voor mij voor dat ik hockey kan beoefenen op het niveau dat ik nu doe. Vroeger werd ik naar de trainingen gebracht, zaten ze alle drie op de tribune. Ze zitten er nu nog en steunen me met bemoedigende woorden wanneer ik het moeilijker heb. Dus in dat stuk is het wel heel belangrijk voor mij. Met Saar heb ik een hele andere band dan met mijn teamgenoten natuurlijk. Die zie ik misschien wel vaker dan Saar maar met haar deel ik natuurlijk veel andere en persoonlijkere dingen waardoor die band eigenlijk niet te vergelijken is met iemand uit mijn team. Saar: In mijn geval weet ik niet of onze familieband persé belangrijk is bij hockey. Ik denk meer in het algemeen, als ze je gewoon steunen in doen wat je leuk vindt, al ga je schaken. Het zou ze niets uitmaken. Bij Pien is het denk ik een ander verhaal omdat zij in hoge teams zit en allerlei toernooien en selecties heeft. Mijn eigen team bij Berkel-Enschot is wel heel hecht, we zijn eigenlijk allemaal wel vriendinnen. Ik heb nog nooit zo’n gezellig team gehad. Maar is natuurlijk altijd anders als met je zus. Met mijn hockeyteam ga ik lekker biertjes drinken en feesten. Dat kan met Pien natuurlijk niet, doen we alleen als ze landskampioen is.

Pien: Jouw vriend Thijs van Dam is ook tophockeyer, net als jij. Ook Oranje en in zijn geval HC Rotterdam. Scheelt dat veel qua begrip en levensinstelling? Ja, dat zeker. We weten natuurlijk precies waar de ander mee bezig is en snappen het voor de volle 100%. We steunen elkaar ook in onze doelen en we moedigen elkaar ook aan om alles uit onszelf te halen. Ook hoeven we onszelf niet te verontschuldigen als we moe zijn of niet bij een afspraak kunnen zijn want we leven in dezelfde wereld. Wel moeten we natuurlijk nog meer plannen en zien we elkaar soms lang niet doordat we andere tijden op reis zijn.

Saar: Jouw vader is een topfotograaf en jij bent ook aardig op weg. Heeft hij je keuze beïnvloed en doe je veel met zijn adviezen? Papa heeft me natuurlijk laten zien wat fotografie is, dus hij heeft me zeker beïnvloed. Ik leer veel van hem en ik kan natuurlijk zijn spullen en studio gebruiken, wat echt een luxe is. Met sommige adviezen ben ik wel eigenwijs en doe ik mijn eigen ding. Het leuke bij ons is dat we verschillende manieren van fotografie interessant vinden.

Pien en Saar: Jullie moeder is de lijm die alles bij elkaar houdt, zo komt het althans over. Klopt die stelling? 

Pien: Nou, ik denk niet dat alleen mama de lijm is. Ik denk dat we alle vier wel graag samen willen zijn en leuke dingen willen doen. Wel verzint mama vaak leuke etentjes of activiteiten die we met z’n vieren kunnen doen. Ook probeert ze de balans tussen de aandacht die naar mij uitgaat en die naar Saar uitgaat goed te houden, omdat met een topsporter in het gezin er vaak te veel aandacht naar diegene uitgaat. Ik vind dat papa en mama ook heel goed op Saar letten en haar ook genoeg aandacht geven en heel blij zijn met haar keuzes en interesses in het leven.  Saar: Mee eens. Ik weet niet of mama persé de lijm is bij ons gezin. We zijn alle vier gewoon echte familiemensen en houden gewoon superveel van elkaar. Maar mama die onderneemt echt dingen in ons gezin, zodat we ook leuke dingen gaan doen met z’n allen, waar we natuurlijk alleen maar hechter van worden. Ze is ook echt mijn beste vriendin.

Pien en Saar: Hoe kijken jullie over 10 jaar naar elkaar? Wat denk je hoe het leven van de ander eruit gaat zien en wat jezelf bereikt hebt?

Saar: Ik denk dat rond die tijd Pien wel is gestopt met hockey, en dan ondertussen een gezinnetje heeft. Tante worden lijkt me echt fantastisch. Ik vind het lastig om zo ver vooruit te denken. Ik hoop gewoon dat Pien alles heeft bereikt wat ze wilde bereiken in haar hockey carrière. Hoe ik mezelf over 10 jaar hoop te zien is dat ik dan in het buitenland woon, een gezinnetje heb, en vooral supergelukkig ben. Qua carrière zou ik het eerlijk gezegd niet weten. Ik hoop op een vrij creatief leven.

Pien: 10 jaar is ver vooruitkijken. Stiekem hoop ik dat Saar dan al een gezinnetje heeft en ik ook. Dat we wekelijks bij elkaar over de vloer komen, dat onze kids lekker samen kunnen spelen en wij gezellige een wijntje kunnen drinken met onze mannen. Dat ze een mooi huis heeft en de beste en leukste fotograaf van Nederland is. Of iets anders wat ze op dat moment leuk vindt. Maar dat gaat helemaal goed komen want ze is een superleuke meid en kan heel veel bereiken met de capaciteiten die ze heeft!