Sjoerd Woelders heeft voor ons het afgelopen jaar geblogd vanuit India, waar hij werkte als technisch directeur bij de Naval Tata Hockey Academie. Dit is zijn laatste blog en wat zijn we hem dankbaar voor dit bijzondere kijkje in zijn leven. We zijn natuurlijk ook wel blij dat hij na 7 weken lockdown in India weer heelhuids in NL is geland. Voor nu zegt hij tot ziens, maar dit is geen vaarwel;
Tot ziens, maar niet Vaarwel!
De afgelopen periode is voor iedereen heel naar geweest of is het nog steeds heel naar. Zelf heb ik hier in India 7 weken in een volledige Lock down gezeten en dat was geen pretje. Maar daar wil ik het niet over hebben, denk dat we allemaal het nieuwe ‘F’ woord wat begint met een ‘C’ wel een beetje zat zijn.
Op het moment van het schrijven (16-5-2020) heb ik afscheid genomen van alles en iedereen van Naval Tata Hockey Academy en het land India. En ik kan je vertellen dat dit voor mij soms hartverscheurend was. Jongens en meisjes van 14 tot 17 jaar die tot 9 maanden geleden bijna geen woord Engels begrepen en niet met mij konden communiceren. 
Hebben nu face to face of via video bellen in gebrekkig Engels de liefste dingen tegen mij gezegd. Er waren knuffels, de mooiste tekeningen en tranen. En ja ook ik hield het toen even niet meer droog. Buiten dat India een fascinerend land is en het een geweldige hockey avontuur was, waar ik zelf ook veel van heb opgestoken. Heb ik vooral heel veel herinneringen en liefde gekregen van de mensen hier. Mensen die zo weinig hebben en je met de tranen in hun ogen vertellen dat ze geen groot cadeau voor je hebben kunnen krijgen geven je zoveel liefde dat ze zonder dat ze het door hebben, mij het allergrootste cadeau hebben gegeven wat ik zou kunnen krijgen.
Ik heb een groot respect gekregen voor de Indiërs hoe zij hun leven kunnen leiden, hoe passievol en toegewijd ze zijn. Ik heb de superrijke, super arme, supermooie en super smerige plekken gezien. Ik heb hier supergave dingen kunnen doen, maar mij ook super geërgerd aan hoe dingen in dit land gaan. Ik heb genoten van full time met hockey bezig te kunnen zijn en mij af en toe eenzaam gevoeld. India is een land van uiterste in alles en daardoor brengt het heel veel liefde maar ook haat/ergernis. Het door ons geprezen maar soms ook gehate Poldermodel kennen ze hier niet. Ik denk dat we in Nederland vooral blij moeten zijn met het ‘polderen’. Dit alles maakt dat ik verliefd ben geworden op het land, de cultuur en op nog wel meer! De ervaring en herinneringen ga ik nooit meer vergeten! Daarom zeg ik tegen India: Tot ziens, maar zeker geen vaarwel!
Ik zal hier zeker nog vaker terugkomen. Op moment dat jullie dit lezen, zal ik weer terug zijn in Nederland na een reis van ongeveer 54 uur. Het was niet makkelijk om binnen India naar Delhi te komen en ik wil mijn waardering uitspreken naar de Nederlandse Ambassade in Dehli voor al hun hulp en snelheid om mij te helpen weer naar huis te komen. Tegen jullie als lezer wil ik graag zeggen:
Bedankt voor het lezen, ik hoop dat je het met plezier hebt gelezen (uiteindelijk doen we allemaal zoveel mogelijk dingen voor ons plezier) en 
TOT ZIENS!! अलविदा
