Daar zijn we dan. Een jaar na mijn eerste blog over mijn overstap naar MOP Dames 1 en het eerste jaar weer als trainer/coach van een meisjesteam in de jeugd van HC ’s Hertogenbosch. En wat voor een jaar is het geweest. Maar het is niet alleen een moment om terug te kijken, juist vooruitkijken. Want het tweede seizoen als ‘Moppie’ is aangebroken, net als mijn tweede seizoen als hoofdcoach van de Bossche Baasjes. De Bossche Baasjes is een term die we hebben ingevoerd aan het begin van dit seizoen. Een term waar speelsheid, ambitie en kracht in zit. Dit seizoen willen we de meiden kennis laten maken met tophockey, de Bossche mentaliteit en zelfregulatie. Een term die perfect past bij mijn motto als trainer/coach: “Je bent de eigenaar van je eigen talent”. Wij als staff kunnen de meiden (bijna) alles geven wat ze nodig hebben, maar zij bepalen zelf de hoeveelheid, frequentie en het moment. Zij bepalen uiteindelijk wat ze ermee doen en moeten het zelf laten zien. Die zelfstandigheid is soms lastig in deze jonge leeftijdscategorie. Maar we proberen de meiden met humoristische anekdotes verantwoordelijkheid en discipline bij te brengen: “Denk je dat Lidewij haar tas ook door haar mama laat inpakken en dragen?”.

We We hebben een ontzettend mooie groep met de Bossche Baasjes. Een groot verschil met vorig jaar is het karakter van de eerstejaars. Deze smurfjes zijn verre van verlegen, staan vooraan bij teamactiviteiten en laten zich vanaf het eerste moment horen in de kleedkamer. Maar ook een hele korte spanningsboog. Heerlijk om mee te werken, maar zeker ook een uitdaging! Want onze tweedejaars willen we klaarstomen voor de C-categorie en vergen ook zeker net zoveel aandacht en tijd. Weer een mooie kans voor mij als trainer/coach om te zoeken naar een perfecte teamcultuur waarin iedereen zich maximaal kan en wil ontwikkelen. Daarnaast hebben we een aantal meiden erbij gekregen die het jaar hiervoor in MD2 speelden. Binnen HCDB is het een bekend fenomeen, omdat MD2 en JD2 ook onder de tophockey lijn vallen. Zij krijgen dezelfde voorzieningen en faciliteiten als MD1 en JD1. We trainen wekelijks samen gemixt tijdens de combitraining. Een systeem waar ik trots op ben omdat het altijd lastig blijft om in deze leeftijdscategorie de kleinste verschillen tussen speelsters te zien. Maar dankzij dit systeem houden we de meiden het hele jaar door in de gaten en leiden we breed op. Maken we dan nooit fouten bij zo’n selectie? Natuurlijk wel en daarom blijft het een rot moment. Het cliché verhaal van ouders die naderhand mailen en bellen omdat wij het toch echt verkeerd hebben is nog steeds actueel. Hun kind continue vergelijken met de andere meisjes uit het team die toch echt ‘veel slechter’ zijn. Op zo’n moment ben ik toch maar weer blij dat ik twee ouders heb die zowel bij mij als bij mijn zussen die in de breedteteams speelden altijd langs de lijn hebben gestaan als supporter of zelfs als coach/manager. Zij zich nooit bemoeid hebben met selecties van ons en ons vooral stimuleerden om plezier te hebben. Twee ouders die ook mijn tweede seizoen als ‘Moppie’ weer het hele land doorrijden om mij en mijn teamies iedere wedstrijd te zien spelen.

Vorig seizoen hebben we met MOP de play-offs bereikt, een mooie prestatie waar we nu na de zomer heel erg trots op zijn. Maar we zouden geen topsporters zijn als het niet pijn doet om te beseffen dat we zo verschrikkelijk dichtbij de Hoofdklasse zijn geweest. Een eerste bloedstollende wedstrijd tegen Bloemendaal die we wonnen. Euforisch waren we, maar werden ook snel teruggebracht in de realiteit door Ageeth. Er kwam een zwaar weekend aan met wellicht nog twee wedstrijden. Hoe zwaar de eerste play-off wedstrijd was, merkten we direct bij de uitlooptraining de dag erna. De tweede wedstrijd is een echte control-alt-delete wedstrijd. Zo’n wedstrijd waar ik liever niet aan terug denk. Uit op Bloemendaal gingen we hard onderuit en moesten we na het derde kwart begrijpen dat Ageeth ons vooral ‘heel’ wilde houden omdat we de volgende dag de beslissende wedstrijd moesten spelen. Betekende dat opgeven? Nee, gewoon een weloverwogen keuze om alles te geven op de volgende dag. Een dag die zo ontzettend mooi had kunnen worden maar het niet werd. Met mijn beste vriendinnen, ouders en mijn zus en zwager met vrienden langs de kant. Allemaal voor mij! Het was voor mij de eerste keer sinds mijn tijd bij Den Bosch om deze adrenaline te voelen en ik wist meteen: “Dit is waarvoor ik bij MOP ben gaan hockeyen, dit gevoel hoort bij mij”. Het werd alleen niet wat we hoopten. Bloemendaal had zeker niet het betere hockey, maar strafte ons wel hard af op effectiviteit in de cirkel. Een terechte plek in de Hoofdklasse ging naar Bloemendaal.

Nu zijn we in week drie van de voorbereiding. We gaan komend weekend op teamweekend wat Ageeth en Paumen natuurlijk weer tot in de details gepland hebben zonder er een woord met ons over te delen. Maar waarschijnlijk staat het in het teken van elkaar nog beter leren kennen, ontdekken hoe de verhoudingen in de groep gaan liggen en ambities uitspreken. We hebben er een aantal jonge en talentvolle meiden bijgekregen die ons team écht versterken. Maar toch merk je echt dat het gelijk anders hockeyt. Vooral vanuit achterin leuk om te zien hoe anders deze speelsters om ballen vragen, druk zetten of looplijnen maken. Toch was ik de eerste wedstrijd verbaasd hoe snel de meiden zich konden aanpassen, ook zeker een compliment voor ons team dat dit dus gewoon kan bij ons. Een team waar ik heel trots op ben.

Mijn persoonlijke ambitie dit jaar? Vorig jaar wilde ik mijn plezier in tophockey terugvinden, ritme en vertrouwen. Iets wat ik zeker heb gevonden en waar ik heel erg trots op ben. Dit seizoen wil ik toch wel op zoek naar een nog betere versie van mezelf: een completere verdedigster worden van constante waarde. Als team is het voor mij overduidelijk dit seizoen. We hebben ervan mogen proeven en iedere training zie ik nog het spandoek hangen op ons veld met de tekst: “Jullie horen in de Hoofdklasse”. Vijf jaar geleden, toen ik met tranen in mijn ogen stond omdat ik niet goed genoeg was voor het beste team ter wereld durfde ik er niet van te dromen.. Maar nu wel. Ik wil Hoofdklasse hockeyen met MOP.