Skip to main content

Sjoerd Woelders blogt voor ons vanuit India, waar hij werkt als technisch directeur bij de Naval Tata Hockey Academie. Dit is zijn 2e maand en alles went, zelfs India…

Na bijna twee maanden in India te zijn begint alles te wennen. Zelfs de dingen die in de vorige blog stonden, als koeien op de weg en spookrijden. Zolang je je er niet druk over maakt dan went het allemaal wel. Had ik dit niet gedaan dan had ik dit tweede blog niet kunnen maken door hoge bloeddruk en hartkloppingen.

Want hoe gek alles hier ook is, het komt (bijna) altijd goed. Gaat het niet links om dan wel rechts om en altijd op het laatste moment, dat geldt voor het organiseren van evenementen tot en met auto rijden. Ik kan nog wel uren doorgaan over de cultuur, maar ik had beloofd deze tweede blog over het hockey in India te schrijven (er komen nog meer blogs en ik denk ook nog wel 1 met alle bizarre dingen op een rijtje). Ik wil je graag wat vertellen over hoe het hockey in India in elkaar zit en hoe er hier mee om wordt gegaan. Hockey in India is namelijk compleet anders ingedeeld dan in NL.  India kent geen hockeyclubs. Hockey (net als cricket) is hier de sport van de armen (na het lezen van dit stukje snap je wel waarom) en niet zoals in Europa voor de beter bedeelden. Hockey wordt voornamelijk op straat gespeeld in de stad of op gras (modder/zandvelden) in de dorpen van India. Dit zijn de  zogeheten ‘grassroots’. Hier komen kinderen van alle leeftijden na schooltijd elke dag 1 uur trainen. Er wordt in sommige delen van India ook op scholen gehockeyd, maar nog niet heel veel. Vanuit deze grassroots kunnen kinderen op een regionaal ontwikkeling centrum komen, de RDC. Om toegelaten te worden, moet je selectie doen op een van de selectiedagen én uit de regio komen, want alleen op de grote weg wordt er vervoer voor je geregeld de rest moet je lopen of op de fiets. Op de RDC trainen kinderen om de dag 1,5 uur op een kunstgrasveld, de dagen dat ze niet op de RDC trainen kunnen ze gewoon in hun eigen dorp blijven trainen. Afhankelijk van de regio is dit een zand of waterveld. Dit betekent overigens niet dat er gesproeid wordt, soms is het niet mogelijk omdat de installatie kapot is of omdat het te droog is in de regio en er anders geen water is voor de rest van het dorp. Met minimale middelen maken de trainers het maximale mogelijk voor de spelers op de Academie.

Vanuit de RDC zijn twee wegen omhoog, richting een beter leven: 

  1. Kinderen kunnen geselecteerd worden voor een Sports Hostel of een Academie. Een Sports Hostel is een academie vanuit de overheid. Hierbij gaan kinderen intern en zorgt de overheid voor trainers, coaches, onderwijs, eten, onderdak en trainingen.
  2. Via een academie, het verschilt per academie wat er allemaal geregeld wordt, maar de beste academies zorgen ervoor dat alles beter geregeld is dan de Sport Hostels. Per academie verschilt het weer met welke leeftijd je er terecht kan. De academies zijn altijd van 1 of meerdere bedrijven, deze betalen alles.

Waarom bedrijven dit kunnen en willen betalen? 

  • Elk bedrijf in India is verplicht om minimaal 2% van zijn winst aan een goed doel te geven. Academies zijn deels een goed doel omdat de kinderen die er zitten een kans op beter leven via de hockeysport krijgen
  • Grote bedrijven hebben vaak een bedrijfsteam voor spelers boven de 21. Dit bedrijfsteam is te vullen met de kinderen die ze zelf opgeleid hebben en zo kunnen ze voor het landskampioenschap strijden
  • Eer is een groot ding in India, veel bedrijven willen naast iets goed doen ook kunnen laten zien dat spelers uit hun academie in het nationale elftal komen!

Dit is in het kort hoe het Indiase hockey landschap eruit ziet. Hoe hockey hier beleefd wordt is totaal anders dan wij in NL gewend zijn. Ik spreek alleen uit eigen ervaring en hoe ik het meemaak vanuit de academie (Naval Tata Hockey Academy). Kinderen die geselecteerd worden voor onze academie die hebben een megavol programma in de vroege ochtend warmte wat er als volgt uitziet:

5.30 – 7.30               Ochtendtraining 

8.00                            Ontbijt

8.30 – 12/12.30       School

12.30                           Lunch

13.00 – 15.30            Rusttijd

16.00 – 18.00           Tweede training

18.30                            Kleine recovery snack

20.30-21.00              Diner

22.00                           Bedtijd

De kinderen maken lange dagen en een aantal dagen per week wordt de rusttijd gebruikt voor extra klassen over fysiek of voeding. Op zaterdag is er meestal een ochtendprogramma in de vorm van een onderlinge oefenwedstrijd. Als er iets leuks georganiseerd wordt qua uitjes dan is dit ook op zaterdag. Zondag zijn alle kinderen en coaches de hele dag vrij. Ondanks dat de kinderen ver van hun familie zijn, voor sommigen wel 2000 km verderop, klagen ze nooit en gaan ze elke training volle bak. Je hoort hier niet dat kinderen te veel trainen of dat ze nooit vrije tijd hebben naast school en hockey! De dagen dat de kinderen vrij zijn en de uren rust die ze hebben gebruikt bijna iedereen om zich te ‘vervelen’. Iets waar wij in het westen (ik ook) veel moeite mee hebben. Wij willen toch al snel even op de telefoon of tablet iets doen. Sommige kinderen die op de academie komen hebben zelfs geen hockeyschoenen omdat hun ouders hier geen geld voor hebben. Die krijgen ze dus van de academie.

Als academie zijn wij verantwoordelijk voor alles bij deze spelers, van hockeykleding, voedsel tot medische omstandigheden, alles wordt door ons geregeld voor hen zodat zij optimaal kunnen presteren, maar dat is het ons meer dan waard! 

De volgende keer zal ik wat meer over de tradities binnen en buiten het hockey spreken. Tot de volgende maand weer.

One Comment

Leave a Reply